Ruff Stanisław (Salomon) (1872–1941), lekarz chirurg. Ur. 14 XI w Krakowie, był synem Dawida, kupca.
R. ukończył Gimnazjum Św. Anny w Krakowie w r. 1889, następnie studiował medycynę na Wydz. Lekarskim UJ. Dyplom doktora wszech nauk lekarskich uzyskał w r. 1895. Przeniósłszy się do Lwowa, pracował jako asystent w Klinice Chirurgicznej Uniw. Lwow. u Ludwika Rydygiera (1897–1904). Następnie został prymariuszem (ordynatorem) oddziału chirurgicznego liczącego 36 łóżek, nowo otwartego Szpitala Lwowskiej Gminy Izraelickiej przy ul. Rapaporta. Pracował również na oddziale chirurgicznym Polikliniki Powszechnej we Lwowie. Cieszył się opinią znakomitego chirurga. Był członkiem Tow. Lekarskiego Lwowskiego, jego wiceprezesem w r. 1912 i 1931, a na prezesa został wybrany 15 I 1932. Ogłosił pracę O leczeniu gruźlicy stawów („Przegl. Lek.” 1899) opartą na materiale „Kliniki chirurgicznej krakowskiej” za l. 1887–96 i lwowskiej za l. 1896–8. Na XI Zjeździe Chirurgów Polskich w Krakowie w r. 1901 zabierał głos w sprawie nowotworów złośliwych.
Po zajęciu Lwowa przez Niemców w r. 1941 R. zamieszkał z żoną Anną z domu Blumenfeld i synem Adamem, inżynierem chemikiem (liczącym ok. 30 lat) u swego przyjaciela, profesora chirurgii Tadeusza Ostrowskiego. W nocy z 3 na 4 VII 1941, w czasie masowego aresztowania profesorów wyższych uczelni lwowskich i ich współmieszkańców, rodzina Ruffów, wraz z Tadeuszem Ostrowskim i osobami przebywającymi w ich mieszkaniach, została uwięziona i zabrana na przesłuchanie do Zakładu Wychowawczego im. Abrahamowiczów. Ruffowie zostali skatowani i potem rozstrzelani tejże nocy, wraz z lwowskimi profesorami na Wzgórzu Wuleckim.
Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Rocznik Lekarski RP, W. 1933, 1936, 1938; – Albert Z., Zamordowanie 25 profesorów wyższych uczelni we Lwowie przez hitlerowców w lipcu 1941 r., Okupacja i medycyna. Drugi wybór artykułów z „Przeglądu Lekarskiego-Oświęcim” z lat 1961–1973, W. 1975 s. 171, 178, 186, 187; Beljaev V., Rudnickij M., Zagadka Vuleckich cholmov, w: ciż, Pod čužimi znamenami, Moskva 1954 s. 97–8 (toż po polsku, Tajemnica wóleckich wzgórz, „Gaz. Krak.” 1956 nr 206); Bross W., Jacyna-Onyszkiewicz T., Lwowska Szkoła Chirurgiczna, „Pol. Przegl. Chirurgiczny” T. 32: 1960 nr 8/9 s. 746, 749; Męczennicy, „Przegl. Lek.” R. 2: 1946 nr 1/3 s. 1; Pamiętnik jubileuszowy wydany ku uczczeniu dwudziestopięcioletniej działalności prof. Edwarda Sas Korczyńskiego, Kr. 1900 s. (221); Wiczkowski J., Lwów, jego rozwój i stan kulturalny oraz przewodnik po mieście, Lw. 1907 s. 222, 319, 328, 329, 619; Zarys dziejów chirurgii polskiej, Pod red. W. Noszczyka, W. 1989 (fot.); Żeleński W., Odpowiedzialność za mord profesorów lwowskich, „Wiadomości” (Londyn) 1974 nr 17; tenże, By skończyć ze zmową milczenia, tamże nr 18; – Arch. UJ: WL II 514, 279; – Gł. B. Lek.: Zbiory specjalne, fot., kartoteka Ziembickiego.
Teresa Ostrowska